بسم الله
بار دوم است که مینشینم تا بنویسم. دفعه قبل هر کاری کردم نشد.نمیدانستم از چه بنویسم و از که بگویم. این بار با دفعات قبل فرق میکرد. قبلاً خودم را گم کرده بودم و این بار علاوه بر آن دنیا و تمام انسانهای به ظاهر رنگیش را. کوتاه کنم سخنم را و به حرف دلم برسم. چه دلی!!!
دل که برای ما نمانده است. شاید ...
نیاز داشتم به نبودن و رفتن. نیاز داشتم به تنهایی و آرامش. نیاز داشتم به گمنامی و نیاز داشتم به خلوتی دور از هیاهوی مدرنیته ی لعنتی.همه چیز به ناگاه شروع شد و به یکباره راه رفتن پیدا گشت.حتی تا روز قبل از حرکت هم اجازه رفتن نداشتم. بغض کرده بودم. نمیدانم دعای که بود که در حقم مستجاب گشته بود. دوست ندارم سفرنامه بنویسم.میخواهم از رفتن بنویسم. ار نبودن و هیچ شدن و به خاک افتادن در مسیر عشق. از تعریف عشق بگذریم. از تعریف کردن آن هم بگذریم. هر جور دوست دارید برداشت کنید.دانشگاه بقیه الله.
بقیه الله خیر لکم. بقیه الله خیر لکم ان کنتم مومنین.
یا صاحب الزمان
چیزی به میلادت نمانده بود. باید به سوی تو میشتافتیم. باید تو را می یافتیم. باید از خود میگذشتیم.باید از دنیای رنگهای مجازی فرار میکردیم.شاید این احساس همه افرادی بود که در این سفر بودند.میدانم .حق ندارم از جانب کسی چیزی بنویسم.این مورد را نیز ببخشید
از شهر رنگها زود تر فرار کنیم. به شهر سرخ برسیم. به شهر عشق و شهر دلداگی.
طول مسیر را نیز به حساب غفلت و فراموشی نگذارید که مسیر خود نیمی از هدف است.اما بماند...
از سرخی میگفتم و عشق و باز هم تعبیرشان با خودتان.خرمشهر.شهر خون. شهر ایستادگی. نمیدانم چه چیزی دارد این شهر که به آسانی دل میرباید ار هر تازه واردی.
............
اردوی جهادی. اردو+ جهاد= نمیدانم اردو=جهاد اردو-جهاد =؟؟؟؟؟!!!!
نوشته بودم میخواستم تنها باشم و در تنهایی مدتی را بگذرانم. اما به این نرسیدم.شاید این هم هدف ...
نشد.همه دور همدیگر را گرفتیم و با هم شدیم.حتی لحظه ای تنهایی را حس نکردم.هیچ کس را نمیشناختم. بدون اغراق میگویم. اما انگار سالهابودهمه همدیگررامیشناختند...
